مسأله ۲۲۲۴. بعضی از گناهان و محرّمات در شریعت اسلام عبارت‌اند از:
1. شرک و كفر به خداوند متعال.
2. نا امیدی از رحمت خداوند متعال.
3. امن از مكر خداوند متعال یعنی فرد گناهكار خویش را از عذاب الهی و مجازات او در امان بداند.
4. انكار آنچه خداوند متعال نازل فرموده است.
5. حكم کردن به غیر آنچه خداوند متعال نازل فرموده است.
6. جنگ با اولیای خداوند متعال و فساد کردن در زمین.
7. مانع شدن از ذكر خداوند متعال در مساجد و سعی در خراب كردن آنها.
8.فرار از جنگ مسلمین با كفّار.
9. گمراه كردن مردم از راه خداوند متعال.
10.خودكشی یا وارد كردن ضرر كلّی به بدن مثل نقص عضو.
11. كشتن مسلمان و كسی كه خون او محترم است و همچنین با او به زدن، مجروح كردن و مانند آن.
12.سقط جنین.
13. دروغ.
14. قسم دروغ به خداوند متعال.
15. گفتار بدون علم و دلیل معتبر.
16. شهادت دادن به ناحقّ.
17. كتمان شهادت در جایی كه اظهار آن لازم است.
18. ترک عمدی نماز و روزه و حج و سایر واجبات الهی.
19. پرداخت نكردن زكات و خمس واجب.
20. ریا در طاعات و عبادات.
21. عقوق والدین (اذیّت و بدرفتاری با پدر و مادر و ترک احسان لازم به آنان).
22. قطع رحم.
23.مشغول شدن به لهو حرام مانند غنا و موسیقی لهوی.
24. قمار بازی.
25. تعاون و همكاری با ظالمین و قبول پُست از ناحیه آنان؛ مگر آنكه اصل عمل شرعی باشد و پذیرش آن پست به مصلحت مسلمین باشد.
26. شكستن عهد و نذر و قسم شرعی.
27. خیانت و پیمان شكنی حتّی با غیر مسلمانان.
۲8. تبذیر (بیهوده خرج كردن مال و صرف آن در آنچه شایسته نیست).
29. اسراف (صرف مال زیادتر از آنچه شایسته است).
30. شرب خمر و آب جو (فقّاع) و سایر مست کننده‌ها.
31. سِحر.
32.لواط.
33. .
34. نسبت دادن به كسی بدون بیّنه شرعی.
35. قیٖادت (جمع كردن بین مرد و زن به ، یا دو مرد به لواط).
36. استمناء و خود یی و سایر استمتاعات جنسی در غیر زن و شوهر.
37. ربا در قرض یا معامله و دریافت دیرکرد در ازای تأخیر در پرداخت دین، همچنین اجراء یا ثبت یا گواهی بر عقود، معاملات و وام‌های ربوی.
38. خوردن سُحْت (خوردن و ارتزاق از مال حرام) مانند بهای خمر و مسکرات و اجرت زن كار، اجرت فرد آواز خوان كه آواز غنایی می‌خواند.
39.رشوه‌ای كه قاضی برای صدور حكم می‌گیرد.
40. ی.
41. تصرّف در مال یتیم به ظلم و ناحق.
42. غصب و تصرّف در مال دیگری بدون رضایت او.
43. غشّ در معاملات.
44. كم فروشی.
45. خوردن گوشت خوک و حیوانات حرام گوشت و مردار.
46. شایع کردن فحشاء و گناه بین مؤمنین.
47. نمّامی و سخن چینی كردن كه موجب تفرقه بین مؤمنین گردد.
48. قهركردن با مسلمان بیش از سه روز[1]، بنابر احتیاط واجب.
49. خلف وعده، بنابر احتیاط واجب.
50. حسد همراه اظهار اثر آن با گفتار یا عمل و بدون اظهار اثر، حرام نیست؛ هرچند از رذایل اخلاقی و صفات ناپسند محسوب میشود.
51. فحش و ناسزا گفتن به مؤمن و لعن وی.
52. اهانت به مؤمن و ذلیل كردن او.
53. افشای اسرار مؤمن.
54. تجسّس برای اطّلاع از گناهان غیر علنی و پنهان مؤمن.
55. ضرر وارد كردن به جان یا مال یا عِرْض مسلمان.
56. تهمت زدن به مؤمن.
57. غیبت.
58. تَعَرُّب پس از هجرت و منظور از آن در این زمان آن است که انسان سرزمین اسلامی یا كشور یا شهری که می‌توانست معارف دینی و احکام شرعی را در آن بیاموزد و واجبات الهی را انجام دهد و از حرام‌های الهی اجتناب نماید را ترک كرده و به سرزمین یا كشور یا شهری منتقل شود و در آن اقامت گزیند که دین و ایمانش کاستی پذیرد به گونه‌‌ای كه ایمان و اعتقادش به عقاید حق، سست و ضعیف و كم رنگ گردد یا نتواند همه یا بعضی از واجباتی را كه در شریعت اسلام به آنها امر شده انجام دهد و گناهانی را كه نهی شده ترک نماید؛ بنابراین مسلمانی که به کشور غیر اسلامی رفته است اگر بداند که ماندن او در آن کشور به کاستی دین و ایمان او و خانواده یا فرزندانش، کشیده میشود باید به میهن خود برگردد؛ مگر آنکه برگشتن به میهن اسلامی، وی را در خطر مرگ یا حرج و زحمت فوق العاده‌ای كه قابل تحمّل نیست بیاندازد یا ضرورتی پیش آید که باعث رفع تکلیف شود همانند ضرورتی كه موجب جایز شدن خوردن مردار برای حفظ جان از خطر مرگِ حتمی و امثال آن میشود و در این فرض هم باید به حدّ لازم و ضرورت اکتفاء کند و بیشتر از آن جایز نیست.
-------------------------------------------------------------------------------------
[1]مگر آنکه وظیفه امر به معروف و نهی از منکر، آن را اقتضاء نماید یا آنکه قهر نکردن، مفسده‌ای داشته باشد که مراعات آن از نظر شرعی، مهم‌تر باشد.
درباره این سایت